Οι καλύτεροι χεβμεταλάδες!

Με αφορμή κουβέντα με dj χεβμεταλα φίλο, ο οποίος ισχυρίζεται πως οι παλιοι μεταλαδες ήταν οι πραγματικοί μεταλαδες και κατι τέτοια κουλα.

Λάθος κολλητε!

Οι μεταλαδες της τελευταίας δεκαετίας είναι οι καλύτεροι μεταλαδες που υπήρξαν ποτέ. Θα τους δεις με τα μαυρα t-shirt τους στις συναυλίες να γνωρίζουν ολα τα τραγούδια, να γνωρίζουν δισκογραφιες ολόκληρες, να παρακολουθούν ακόμη και γκρουπ που δεν τους πολυ αρέσουν μονο και μονο για την χαρά του live, και την επόμενη το πρωί να επιστρέφουν στην μικροαστική εργασία τους με συμβατικό ντύσιμο.

Αντίθετα οι μεταλαδες του 80 (οι περισσότεροι εκ των οποίων πλέον ακούνε σκυλαδικα) δεν αγαπούσαν ολοι την μουσικη αλλά όλα τα υπόλοιπα που την πλαισίωναν, όπως η ένταξη σε κάποιο  σύνολο που τους έκανε να νιώθουν και να δείχνουν ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί , ναρκωτικά, αλκοόλ τσαμπουκαδες, κλπ

Ήξεραν δυο τρία κομμάτια είχαν 3-4 κασετουλες και τους φαινόταν αρκετό. Στις συναυλίες πήγαιναν για διάφορους λόγους αλλά όχι για να ακούσουν μουσική. Ηταν σαν τους χίπηδες του 60 που απο τον χίπικο τρόπο ζωής κρατήσανε μονο τις παρτούζες τα ναρκωτικά και την μποέμικη ζωή αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ίδια την μουσική.

Και μην ακούω σαχλαμαρες ότι η τάδε μουσικη είναι "τρόπος ζωής".

Η μουσική δεν ειναι τροπος ζωής, είναι μόνο για ακρόαση. Ούτε τον κόσμο  μπορει να αλλάξει (μόνο ο πόλεμος η πολιτική και η οικονομία δυστυχώς τον αλλάζει, ελπίζουμε και η παιδεία), ούτε να φέρει πίσω την γκομενα που σε χώρισε, ούτε να πνίξει τον πόνο του χωρισμού αν δεν συνοδευτεί με άφθονο ουίσκι .

                                                                                                                                                                   

                                                                                                                                                                   

Το Cafe Santan όπως το γνώρισα εγώ

(Σημείωση: το Cafe Santan ειναι ενα θρυλικό μπαρ του Βόλου που διανύει την τέταρτη του δεκαετία)

Το cafe santan το γνώρισα το 1995, σε μια εποχή που ο κόσμος χορευε ακόμη και σε ροκάδικα. Σε μια εποχή που επινες μπίρα όρθιος απο το μπουκάλι. Σε μια εποχή που ο Ρορυ Γκαλαχερ φάνταζε ακόμη επίκαιρος και μοντέρνος λες και ήταν  στα ... Charts, κι ας μην ήταν καν εν ζωή.

Ηταν το μέρος που πηγαινες μόνος σου και δεν ντρεποσουν μην σε παρεξηγησουν που δεν έχεις παρέα, άλλωστε σε λίγο θα εβρισκες...! Γρήγορα γινοσουν μέρος μιας ευρύτερης παρέας που είχε μονο μικρά ονόματα, και πριν καλα το καταλάβεις είχες το δικό σου σκαμπω στο μπαρ. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ο καθένας καθόταν κάθε βραδιά στην ίδια περίπου θέση, λες και πηγαίναμε δημοτικό σχολείο...!

Το cafe santan ήταν το αρνητικό φιλμ της συμβατικής νυχτερινής διασκέδασης. Οταν σχεδόν παντού η πεπατημένη ήταν να είσαι ντυμένος με την τελευταία λέξη της φετινής μόδας εκεί μεσα φαντάζες ανάρμοστος αν ντυνοσουν διαφορετικά απο ότι στην καθημερινότητα σου. Ισως απο εκεί να πήγαζε και η χαλαρότητα και ο αυθορμητισμός των ανθρώπων. Και σε συνέπαιρνε το κλίμα, και το μετέδιδες. Ισως είχε και κάποια μυστήρια Λιακοπουλική διαβολική ενέργεια γιατι συνέβαινε το εξής μαγικό: Δεν συχνάζαν αναγκαστικα μόνο καλοί άνθρωποι, αλλά όσοι συχνάζαν συμπεριφερόταν σαν...καλοί! 

Στο cafe santan δεν υπήρχαν ηλικίες. Οι επιστήμονες του marketing θα σκιζαν τα πτυχία τους προσπαθώντας να κατανοήσουν ποιο ειναι το target group στο οποίο απευθύνεται η επιχείρηση. Εβλεπες teenagers με τσάντες POLO, νεαρους χεβμεταλαδες, εικοσαχρονους party animals, σοφιστικέ τριανταρηδες, σαρανταρηδες οικογενειάρχες, ηλικιωμένους νοσταλγους...

Υπήρχε όμως και η καλλιτεχνική πλευρά του μαγαζιού. Σε μια εποχή που ότι καλό κυκλοφορούσε μουσικά (οργανοπαιχτες, συνθετες, τραγουδιστες) είχε κάποια σχέση με την ροκ, ήταν λογικό ενα τέτοιο μοναδικό μέρος και μάλιστα στην επαρχία, να ειναι ένα καλλιτεχνικό καφενείο. Και δεν αναφέρομαι μονο στα τακτικά ή περιστασιακά live που λαμβαναν χώρα, αλλά και στους τακτικούς και μη, πελάτες. Εψαχνες μπασίστα για το συγκρότημα σου; Μέχρι να πιεις την μπίρα σου είχες βρει έναν. Με τρεις μπίρες εβρισκες ολόκληρο συγκρότημα...

Το cafe santan συμβολίζει μια ολόκληρη εποχή για την ζωή μερικών. Όπως κάποιος πχ λέγοντας "τα φοιτητικα μου χρονια" οριοθετεί μια χρονική περίοδο στην οποία είχε έναν συγκεκριμένο τροπο ζωής , έτσι για κάποιους υπάρχουν τα "χρόνια του Σανταν", και όσο και υπερβολή να μοιάζει, οι μυημένοι καταλαβαίνουν απόλυτα  τι σημαίνει αυτό. 

Ζούμε στο 2013 και έχουν αλλάξει πολλά. Αλλαξε η οικονομία, η μουσική, οι άνθρωποι, η μόδα, η ανάγκη όμως για χαλαρότητα και αυθορμητισμό  δεν άλλαξε. Και στην ουσία αυτο ήταν το προιόν που πουλούσε το cafe santan και όχι ροκ μουσική και μπίρα. Γι 'αυτο τον λόγο ακριβως και υπάρχει ακόμη.