Είναι αυτός ο dj ο οποίος πιστεύει ότι η μουσική σταμάτησε το 1995. Αρνείται να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και δεν δέχεται ότι τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια έχουν γραφτεί διαμάντια. Αρνείται σχεδόν ολοκληρωτικά να παίξει house κι αν τύχει και βάλει θα είναι από τα πρώτα χρόνια γιατί μετά χάλασαν όλες οι motherboards του πλανήτη και δεν γράφονταν καλή house.
Θα τον ακούσεις να παίζει το losing my religion των REM κάθε βράδυ μέχρι να πεθάνει από φυσικό θάνατο ο Michael Stipe . Αν τύχει και του πεις "φτιάξε μας λίγο φλαρακι" ( βλαχε, τέτοια λες στους dj; ) θα σου βάλει depeche mode ή cure και θα σε κοιτάζει με καμαρωτό ύφος . Με την ευκαιρία τι γκρουπαρα οι cure, να παίζουμε κάπου-κάπου, όχι όμως το love song και τις άλλες σούπες συνέχεια, υπάρχουν κι αλλα. Οταν είχα παει Λονδίνο φανταζόμουν πως εκεί που θα τρώω μπορεί να ζητήσω την αλατιέρα από τον Robert Smith που θα τρώει στο διπλανό τραπέζι. Ζήτησα από κάποιον την αλατιέρα αλλά δεν ήταν μακιγιαρισμένος σαν τον Smith ... Δεν πρέπει να ήταν αυτός...
Ο μπουτλεγκοκυνηγός (*)
(*): bootleg remix= ανέκδοτο, μη επίσημο remix . πχ φτιάχνω εγώ ένα remix και το ανεβάζω ανεπίσημα χωρίς άδειες χωρίς τίποτα.
Βγαίνει καινούργιο ωραίο χιτάκι, πχ Daft Punk-Get lucky, αλλά οοοόχχχιιιι !!!! Ο μπουτλεγκας dj δεν το παίζει ! Περιμένει να βρει την μέγιστη μινιμαλομαλακία bootleg ανθυποδιασκευοcover, rework, mash up, edit, re-edit, και ξανα-re-edit, remix (ναι το παίζω Μαλβίνα Καραλη, φτιάχνω δικές μου λέξεις) για να το παίξει, γιατί δεν είναι σαν τους άλλους, είναι ξεχωριστός! Είναι σαν τους εκνευριστικούς φίλους σου, που όποτε πεις ότι μια ταινία είναι ωραία θα σου πει ότι το βιβλίο ήταν καλύτερο ή ότι η παλιά αυθεντική έκδοση του 50' ήταν καλύτερη.
Προτιμάει να βρει στο soundcloud free download απο έναν τυχάρπαστο τύπο που patch-άρισε απλώς μια έτοιμη λούπα κάτω από μια ακαπέλα, με άθλιο ήχο και ανύπαρκτο mastering, παρά να παίξει το οριτιζιναλ που παίζει και το MTV...
Μην τον μπερδεύετε με τον διαβασμένο υποψιασμένο καλλιτέχνη dj που απλά ξέρει να διαλέγει μουσική καλύτερα απο το μέσο dj . Ο ήρωας μας ειναι άσχετος και προσπαθεί να επιβιώσει στον χώρο με μια επίπλαστη μοναδικότητα που στην πραγματικότητα δεν έχει. Αργά ή γρήγορα είτε όλοι τον παίρνουν χαμπάρι, είτε αποδέχεται τον ρόλο του mainstream hit dj (κάτι που δεν είναι κακό, μια δουλειά όπως όλες οι άλλες είναι) και φέρεται ανάλογα με σεμνότητα αλλά και σεβασμό προς την νοημοσύνη μας. Μέχρι τότε μας παίρνει τα κεφάλια με βλακείες που θεωρεί alternative και underground επειδή τις βρήκε μόνο αυτός μέσα στην απεραντοσύνη του Ίντερνετ...
Μεγάλη εκνευριστική κατηγορία αυτή. Είναι ο νεαρός που χώθηκε παραγωγός (ίσως και επάξια) σε ένα ραδιόφωνο και πατούσε το κουμπάκι για να μπει το επόμενο κομμάτι της αυστηρής playlist του σταθμού. Αργότερα έκανε πάρτυ ο σταθμός κάπου και του καλοάρεσε το όνομα του στην αφίσα , μετά αυτοπροσδιορίστηκε dj και έπιασε αμέσως δουλειά. Ως εδώ καλα, γιατι ούτως ή άλλως όλοι κάπως έτσι μπήκαν στον χώρο, δεν έβγαλε κανεις την ανωτάτην ντιτζεικήν στας Ματατσούτσας, έτσι πάει το πράμα.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν παίζει μουσική. Επειδή έμαθε την τέχνη στο ράδιο θα τον ακούσεις να παίζει Greenday μετά απο Rihanna και στο καπάκι Χατζηγιάννη. Θα το παίξει όοολλλλοοο το κομμάτι θα βάλει το επόμενο απο την εισαγωγή και θα φύγεις μετά απο ενα δίωρο με την εντύπωση ότι ακουσες 15 κομμάτια όλα κι όλα . Τόσα ακουσες όντως...
Το θετικό που έχει αυτή η κατηγορία είναι ότι μέσα από το ραδιόφωνο έχουν βγει μερικοί από τους καλύτερους και λατρεμένους dj που δίκαια κάνουν καριέρα.
O dj επιτυχιών
Η πιό ανασφαλής κατηγορία. Όσο και αν του αρέσει ενα κομμάτι δεν θα το παίξει αν δεν ειναι στα charts ή δεν το παιζουν MAD & MTV ή αν δεν είναι σε κατι που θεωρείται γενικής αποδοχής . Δεν τολμάει να ρισκάρει, παίζει "σιγουράκια", και στο αυτοκίνητο δεν ακούει μουσική αλλά σπορ fm αφού δεν χρειάζεται, καθώς με μισή ωρα την εβδομάδα κοιτάζοντας charts, σε ένα μήνα μαζεύει όσα θα παίζει για το επόμενο εξάμηνο..
www.beeradio.gr
Ολοκληρωμένη λύση για επαγγελματικούς χώρους.
Δοκιμάστε δωρεάν την PRO σελίδα.
Ο βλαχοροκάς
Αναφέρεται σε κάθε τι ηλεκτρονικό με την λέξη χλαπατσίμπαλα. Συγχωρεί μόνο τους depeche mode. Μπορεί να τον μπερδευεις με τον αραχνιασμένο dj αλλά δεν έχει καμία σχέση. Είναι τόσο μονοδιάστατος τόσο υπερόπτης και ξιπασμένος με την ροκ, που ακόμη και ο Ian Gillan θα τον μούτζωνε.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του, το οποίο μάλιστα τον αναιρεί και σαν ροκά είναι πως είναι τόσο βλάχος που δεν μπορεί να καταλάβει και να παρακολουθήσει τα μνημειώδη κομμάτια της σύγχρονης ροκ. Μπορεί να σου πει πχ πως οι Muse ειναι φλωροι. Αν τον σκοτώσεις εκείνη ακριβώς την στιγμή είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα σε αθωώσουν για αυτοάμυνα....
Παίζει πάντα χαλαρά. Πολύ χαλαρά. Συχνά είναι γνωστή φάτσα στην περιοχή επειδή το στυλ του ταιριάζει σε πολλές καφετέριες και ήσυχα μπαράκια, και μπορεί και να είναι μάλιστα και περιζήτητος γι' αυτό.
Το πρόβλημα αρχίζει όταν τον ρωτήσεις πριν τον προσλάβεις αν ξέρει να παίζει χορευτική μουσική αν χρειαστεί. Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι αλλά και επειδή οι dj παραείναι περήφανοι για να πουν "δεν ξέρω", θα απαντήσει "φυσικά και ξέρω". Θα εκπλαγείς με το τι θεωρεί χορευτικό και τι ξεσηκωτικό. Θα νιώσεις σαν να προσέλαβες καθαριστή πισίνας να σου καθαρίσει την πέτρα στα νεφρά...
Ο promo-καυλος
Είναι αυτός o dj επιτυχιών που προσπαθεί να ξεχωρίσει με την ταχύτητα του στο download...! Με το πόσο πρώτος παίζει ενα κομμάτι. Κατεβάζει όλα τα promo, παίζει ότι σαχλαμάρα έχει έστω και υπόνοια επικείμενου hit, και καυχιέται ότι "όταν εγώ το έπαιζα....!"
Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι όταν το παίζει δεν είναι ακόμη επιτυχία και όταν το βαρεθεί και σταματήσει να το βάζει, τότε το κομμάτι είναι στα φόρτε του και ο κόσμος αναρωτιέται: "γιατί δεν το βάζει μωρέ αυτό το τραγουδι, είναι τόσο καλό!"
Δεν θα ξεχάσω ποτε την εξής προσωπική εμπειρία:
Όταν άκουσα σε κάτι promo συλλογές το Mercy της Duffy σαν κλασικός αραχνο-dj ενθουσιάστηκα με τον παλιακό/ρετρό 50's ήχο, και έσπευσα να το βάλω εκεί που δούλευα τότε.
Η πρώτη αντίδραση ήρθε από τον μπάρμαν που μου είπε "πας καλα ρε τι έιναι αυτό?"
Πέρασαν σερβιτοροι, πορτιέρηδες, η λάντζα, η κυρία που μαζεύει τα ψιλά στην τουαλέτα, με κραξανε όλοι...!
Εξι μήνες μετα δούλευα αλλού (όχι δεν απολύθηκα για το mercy ), πέρασα εθιμοτυπική βόλτα από εκεί και ήταν ένας καλός συνάδελφος dj. Το mercy και κατι αλλα κομμάτια με παρόμοιο ρετρο ήχο είχαν γίνει πλέον επιτυχία απο το ραδιόφωνο και όταν το έβαλε ο dj οι περσινοί συνεργάτες μου ούρλιαζαν χειροκροτούσαν και γενικά του απέδιδαν τα εύσημα. Θα έσκαγα! Ήθελα να τσιριξω...! Δεν ξέρω ίσως εκείνο το βράδυ αποφάσισα να κάνω blog να τα πω να ξεθυμάνω...!
Αν και βάζω πάντα σάλτσες στις ιστορίες μου η παραπάνω είναι αληθινή με μόνη υπερβολή το ότι δεν είχαμε κυρία που καθαρίζει και μαζεύει ψιλά στην τουαλέτα...
Μην χασετε στο part 2 (τσσσσ! δίνω ρέστα στο μαρκετιγκ!).
Θα αναφερθούμε σε concept dj, χαουζάκια dj, ρεμιξακια dj, female dj, στον ελληνική βραδιά specialist κ.α .
Το part 2 http://greekdjblog.blogspot.gr/2013/08/dj-part-2.html
