beeradio.gr




Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

DJ'S Παλιοί VS νέοι ! Συγκριτικό τεστ! Καρμπυρατερια μοτόρια εκκεντροφόρια κόσκινο όλα!


ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ DJ'S

Οι dj's του παρελθόντος ήταν τοπικοί ήρωες.
Δεν ήταν καλύτεροι από τους τωρινούς ούτε πιο έξυπνοι και καλλιεργημένοι. Δούλευαν όμως σε μια εποχή στην οποία είχαν την δύναμη να επιμορφώσουν και να επηρεάσουν μουσικά μια ολόκληρη τοπική κοινωνία. Συχνά λέγαμε "ποιο είναι ρε αυτό το κομμάτι που παίζει ο τάδε στο τάδε μαγαζί;". Ήταν δηλαδή από μόνος του (μαζί με MTV, ραδιόφωνα και περιοδικά) ένα ολόκληρο κανάλι διοχέτευσης της μουσικής προς τις μάζες . Γιαυτό και σε κάποιους από αυτούς έδιναν δωρεάν δίσκους οι εταιρίες όπως άλλωστε και στους παραγωγούς του ραδιοφώνου την ίδια εποχή. Και ένιωθαν τόσο μεγάλη την δύναμη της επιρροής τους, που υπήρχε και ένας άτυπος συναγωνισμός ποιος dj θα ανακαλύψει κάτι καινούργιο ή σπάνιο και θα το δώσει αυτός πρώτος στον κόσμο (γιαυτό φάγαμε "στην μάπα" και μπόλικη σαβούρα λόγω της ασυγκράτητης  ματαιοδοξίας τους).


Από τεχνικής πλευράς ήταν συνήθως σε χαμηλό επίπεδο, κυρίως για τρεις λόγους:

1. Επειδή το να έχεις δισκοθήκη δική σου ξαλάφρωνε οικονομικά τα μαγαζιά, συχνά κάποιος που είχε απλώς και μόνο πολλούς δίσκους μπορούσε να είναι dj ακόμη και αν είναι τεχνικώς τελείως άσχετος αλλά και ατάλαντος.

2. Σε μια εποχή όπου ο ακροατής δυσκολευόταν να καταλάβει τι σημαίνει beat matching,  ο κόσμος δεν είχε καμία απαίτηση από τον dj εκτός από το να του βάλει να ακούσει όλες τις επιτυχίες έστω και από την αρχή μέχρι το τέλος, ο πήχης ήταν αρκετά χαμηλά ώστε ο καθένας χωρίς ταλέντο και πολύ τύχη να μπορεί να γίνει dj. Τύχη σήμαινε ο μπαμπάς  να έχει πικάπ και δίσκους ή έστω λεφτά για να τα αγοράσει, ή  να έχει φιλαράκια που θα τον βάλουν στην δουλειά δανείζοντας δίσκους και αφήνοντας τον να κάνει εξάσκηση και  πρόβες σε αληθινή βραδιά με αληθινούς πελάτες! Σήμερα η αντίστοιχη εξάσκηση γίνεται στο υπνοδωμάτιο καθώς τα μηχανήματα και η μουσική είναι προσιτά στον καθένα.

3. Ήταν τόσο πιο δύσκολο να συγχρονίσεις τραγούδια  λόγω των πικάπ αλλά και της όχι και τόσο dj friendly μουσικής σε σχέση με τα αντίστοιχα σημερινά μηχανήματα αναπαραγωγής που έχουν cue, master tempo (pitch lock, time stretching), κ.λ.π που κάποιοι αποσύρθηκαν στα γεράματα με μιά πολύ επιτυχημένη και προσοδοφόρα καριέρα χωρίς ουσιαστικά να έχουν κάνει ούτε ένα beatmatching, και χωρίς να έχουν ασχοληθεί  με τις τεχνικές σύνδεσης κομματιών, αφού αρκούσε η καλή μουσική στο ανυποψίαστο τεχνικά κοινό.

 Το ότι κάποιοι ήταν πραγματικά δεξιοτέχνες δεν επηρεάζει την γνώμη μου για το σύνολο. Συγχωρέστε με αν τους αδικώ.

Αντίθετα ο σύγχρονος dj ενώ δεν είναι εξυπνότερος έχει στα πόδια του με τρία κλικ όλη την γνώση της ανθρωπότητας και μπορεί να εκπαιδεύσει τον εαυτό του με μηδαμινό κόπο και κόστος. Άσχετα αν τελικά δεν το κάνουν όλοι...


Από καλλιτεχνικής πλευράς τολμώ να πω ότι οι παλιότεροι είχαν αρκετά υψηλό επίπεδο καθώς η δυσκολία εύρεσης μουσικής τους έκανε φειδωλούς στις αγορές, και έψαχναν πάρα πολύ πριν αγοράσουν και άκουγαν πολύ περισσότερο από ότι οι τωρινοί ομόλογοι τους πριν παίξουν κάτι.

Επίσης στα συν είναι το ότι είχαν ποικιλία στα είδη που άκουγαν και έπαιζαν γιατί εκείνες τις σκοτεινές εποχές δεν υπήρχε η σημερινή πολυτέλεια για εξειδίκευση και καριέρα σε ένα είδος.

ΟΙ ΝΕΟΙ DJ'S...

Αφού πέρασε η εποχή των ροκάδων και των καρεκλάδων, αφού πέρασε η δεκαετία του lifestyle των dj's (o dj Βαγγέλης έκανε τουρνέ σε όλη την επαρχία και κανείς δεν ήξερε γιατί είναι επώνυμος) φτάσαμε στην εποχή των dj producers.

Στο παρελθόν δεν μπορούσε κανείς να διανοηθεί ότι σε ένα κομμάτι που έχει συνθέσει ο David Guetta, τραγουδήσει η Sade, σε στίχους Πάνου Φαλάρα (χα χα οκ, φανταστικό τo παράδειγμα), ο τίλος του κομματιού θα είναι: "David Guetta-όνομα τραγουδιού ft Sade".  Ο τίτλος φυσικά θα ήταν "Sade-όνομα τραγουδιού". Αυτό! Τέλος!

Βέβαια η ιστορία των dj producers είναι ένα μεγάλο και διαφορετικό θέμα από μόνο του και δεν θα ασχοληθούμε τώρα με αυτό καθώς δεν είναι ακριβώς dj's. Είναι producers (κάτι που θαυμάζω περισσότερο) απλώς κάποιοι από αυτούς τυχαίνει όντως να είναι και dj's ενώ κάποιοι από αυτούς παριστάνουν ότι είναι και dj για να κάνουν κανένα guest event και να βγάλουν κάνα φράγκο (ok θεμιτό).

Ας δούμε πως είναι σήμερα ο απλός καθημερινός dj...


Οι  dj σήμερα είναι απλώς εκτελεστικά όργανα.

Τα κανάλια διοχέτευσης μουσικής πλέον είναι:

- MTV
- Ραδιόφωνο (κρατάει για λίγο ακόμη μάλλον)
- ΙΝΤΕΡΝΕΤ.

Ο dj απλώς προσπαθεί να ικανοποιήσει τις προτιμήσεις που αποκτά ο κόσμος από την αλληλεπίδραση στα κοινωνικά δίκτυα και το φευγαλέο ψάξιμο στο youtube. O μεγαλύτερος πανικός του είναι να προλάβει να ενημερωθεί για όλα αυτά και να προλάβει.

Αν ιεραρχήσουμε τις φοβίες του dj θα δούμε ότι το αμέσως χειρότερο από το να είναι φερέφωνο του MTV και των ραδιοφώνων, είναι το να είναι φερέφωνο του κάθε άσχετου αφεντικού, και το αμέσως χειρότερο από αυτό είναι να είναι φερέφωνο του απλού ανυποψίαστου κόσμου.

Αυτό ακριβώς είναι που τον οδηγεί
             - στο να πατήσει το play στο "πουλάκι τσίου" για "χαβαλέ",
             - στο να κατεβάσει τα άπαντα του Finnebassen  που έχουν κατακλύσει το facebook, (το                 κείμενο έχει χρόνια που το έγραψα χα χα χα)
             - στο να παίξει τρία συνεχόμενα Παντελίδη.


Ολοκληρωμένη μουσική λύση για επαγγελματικούς χώρους. 


Το κλισέ ότι ο "ο τελικός κριτής είναι ο κόσμος" δυστυχώς είναι ψευδεπίγραφο, και επικίνδυνο επειδή συντηρεί μια ψευδαίσθηση ελευθερίας επιλογών που δεν είναι αληθινή. Ο κόσμος ΘΕΛΕΙ δικαιούται να ΘΕΛΕΙ  αλλά δυστυχώς ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ  ΤΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙ.

Αν δικαιούται κάποιος να χειραγωγήσει μουσικά τον κόσμο αυτός είναι ο dj αφού το κάνει δωρεάν. Πληρώνεται μεν για να δουλέψει αλλά το τι θα παίξει δεν επηρεάζει το μεροκάματο του. Επηρεάζει μόνο το αν θα ξαναδουλέψει...

Αντίθετα όλα τα υπόλοιπα κανάλια από τα οποία διέρχεται η μουσική για να καταλήξει στα αυτιά μας, προωθούν μουσική με σκοπό το κέρδος.




Ο dj στο μέλλον.

Αργεί η μέρα που θα χάσει την δουλειά του από τον υπολογιστή. Αργεί όσο η ημέρα που ο πιλότος θα χάσει την δουλειά του από τον αυτόματο πιλότο, και όσο η ημέρα που ο εραστής θα χάσει την δουλειά του από τον πλαστικό κούκλο.

Όλα είναι έτοιμα, οι υπολογιστές δυνατοί, οι αλγόριθμοι σχεδόν τέλειοι αλλά όπως ο επιβάτης θέλει να δει άσπρο πηλήκιο στο κόκπιτ, όπως η ερωμένη δεν θα νοιάζεται για το πειθαρχημένο "ερωτικό ρομπότ" αλλά  για το αν την κοιτάνε δυο μάτια ενός ατελούς πολυκύτταρου οργανισμού (τσσσσ σχεδόν λογοτεχνία!!) , έτσι και ο ακροατής θέλει να βλέπει άνθρωπο dj. Όχι για να του ζητήσει Παντελίδη! Θέλει να ακούσει ανθρώπινα  λάθη  να αισθανθεί την αγωνία, την σιγουριά ή και την υπεροψία στα μάτια ενός dj με ανθρώπινες αντιδράσεις  και να νιώθει πως τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο και πως όλα μπορούν να συμβούν στο υπόλοιπο της βραδιάς.


Ολοκληρωμένη μουσική λύση για επαγγελματικούς χώρους. 

                                                                                                                                                                   


 Follow me on Facebook







Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Έβγαλε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο!




Deep house. Πολύ deep house. Deep deeper deepest. Μόνο στον εσπερινό του Σαββάτου δεν έχουμε ακούσει πλέον Deep House. Ή έστω αυτό το μουσικό ιδίωμα που έχει κατακλύσει την ατμόσφαιρα και που μοιάζει με Deep house, αλλά και λίγο με ντίσκο (nu disco πιο εκλεπτυσμένα), σε χαμηλά bpm  κοντά στα 120 αλλά συχνά και πολύ χαμηλότερα, με αιθέρια μίνιμαλ ενορχήστρωση, κομψά και εκλεπτυσμένα τύμπανα με δείγματα  συχνά από φυσικά drums sets, συχνα ακούμε και αληθινά tom's, snares αλλά και percussions εκτός από τα κλασσικά πολυφορεμένα παλαμάκια,  βαθιά, πολύ βαθια μπάσα (γιαυτο και η συγγένεια με το Deep House) μελωδικά όμως, με πολύ περισσότερες νότες.
Αφού καταλάβαμε για ποια μουσική μιλάω (ίσως να υπάρχει και όνομα γι'αυτό το είδος που εγώ σαν άσχετος dj που τα μαθαίνω όλα πάντα τελευταίος να αγνοώ ακόμη) ας δούμε
 τι καλό έχει:

-Όπως οι λάτρεις της trance πρέπει να πέσουν στα γόνατα και να πάρουν μια πιπούλα σε μερικά τυπάκια όπως ο Armin Van Buuren,  που έφεραν την trance "στα σαλόνια¨ και στις καφετέριες και τους έκανε να φαντάζουν λιγότερο βλάχοι,

-όπως οι λάτρεις της dubstep πρέπει να κάνουν μια πιπούλα στον skrillex που ίσως να έκανε λίγο υποφερτή αυτήν την ποζεράδικη ηλεκτρονική βαβούρα,

-έτσι και στην περίπτωση της μουσικής που μιλάμε πρεπει να πέσουν στα γόνατα  για κάτι maceo plex, soul clap, nicolas jaar,  οι οποίοι γράφουν διαμαντάκια! Ίσως αν γινόταν πόλεμος ειδών μουσικής, το εν λόγω είδος θα έστελνε να πολεμήσουν αυτοί άντε και δυο τρεις  άλλοι και οι υπολοιποι θα έπιναν καφέ και θα βλέπαν την μάχη από το όρος Αιγάλεω...(θέλει τρελή μόρφωση για να με παρακολουθήσεις).

Ένα άλλο σουπερ βολικό στοιχείο είναι ότι τα deep μπάσα, τα αιθέρια μίνιμαλ και αραιά φωνητικά, και τα κοφτερά πρίμα, κάνουν την μουσική πολυ ξεκούραστη για τα αυτιά και ιδανικά για καφετέρια όπου η φωνές των ανθρώπων γεμίζουν τα...κενά της μουσικής. Αυτό δημιουργεί φυσικα το αστείο (για εμένα) φαινόμενο, όπου άνθρωποι πίνουν τον καφέ τους χαλαροί και αδιάφοροι για την κλαμπίσια μουσική που παίζεται στα ηχεία. Είναι σαν τους χεβμεταλάδες του 80' που πηγαίναν να παίξουν ταβλάκι και ταυτόχρονα να χαζέυουν και μπαλίτσα, και στα ηχεία έπαιζε  manowar live in Athens! 
Ξέρω πως το 'κλαμπίσια' λίγο πιο πάνω σας κακοφάνηκε μερικούς καθώς πιστεύετε πως κλαμπ είναι αυτό που πηγαίνετε κάθε σάββατο και ακούτε παπαρίζου και vegas. 

Πάμε τώρα στα στραβά.



-Για τους dj's, το πώς την παίζουν (την μουσική αυτή), είναι κριτήριο σοβαρότητος.
 Ο καινούργιος και ανεκπαίδευτος dj, ο οποίος νοιάζεται περισσότερο για την σωστή στάση του σώματος από το να κάτσει να ακούσει σπίτι του λίγη μουσική, βγάζει κρυφά το shazam σε κάνα δύο κομμάτια που τον εντυπωσίασαν σε ένα καφέ-μπαρ, πάει στο σπίτι, τα βάζει στο youtube και κατεβάζει τις προτάσεις εκει στην στήλη δεξιά και είναι έτοιμος. Στις παρέες μάλιστα όταν  μιλάει για μουσική κάνει τάχα πως αναπολεί τα πρώτα χρόνια του αγνού πρώιμου techno...!   Aν πάλι είναι λίγο πιο σχολαστικός, κατεβάζει τα top 100 του beatport και αφού πείσει μαγαζάτορες, γνωστούς και φίλους κάνει και πάρτυ σε τοπικό καφέ μπαρ σαν ειδικός του είδους. 





Πως τον καταλαβαίνεις ότι είναι άσχετος? 
Κυρίως επειδή μπερδεύει τα χορευτικά με τα μη χορευτικά. 
Επειδή χρόνια πίστευε οτι χορευτικό κομμάτι είναι βλαχο-reggaeton ή βλαχο-trance   στα 135 bpm τίγκα στα  arpeggiators και τα καγκουρο-ποζεράδικα drum machines, δεν μπορεί να καταλάβει στην σαφώς πιό μινιμαλ μουσική που συζητάμε ποιο είναι το lounge και ποιο το χορευτικό, και τα κάνει μαντάρα. Όταν θα το καταλάβει θα έχει αλλάξει η μόδα και θα βγάζει το shazam σε άλλα είδη μουσικής που δεν καταλαβαίνει, πιο καινούργια. 



-Για τους ακροατές, το είδος είναι παγίδα.
 Είναι ένας δούρειος ίππος για τους εγκεφάλους των ανθρώπων που δεν χαμπαριάζουν από μουσική. Επειδή όμως η μουσική δεν είναι το σημαντικότερο πραμα στον κόσμο δεν τρεχει και τίποτα, οπότε άσε κάτω το τηλέφωνο, δεν χρειάζεται να πάρεις τηλέφωνο την αστυνομία.
Λέγαμε λοιπόν ότι είναι παγίδα για τους ανθρώπους που δεν το χουν με την μουσική. Γι'αυτους που θέλουν να δείχνουν μοντέρνοι χωρίς να χρειάζεται να απομνημονεύουν ονόματα καλλιτεχνών, χωρίς να πρέπει να ακούνε δίσκους ολόκληρους προκειμένου να θεωρηθούν μυημένοι αλλά και να είναι ενταγμένοι σε μια ομάδα ανθρώπων που ακούνε...κάτι.
Γι'αυτούς που πριν πάνε στα Ελληνάδικα "για χαβαλέ" θέλουν να απενοχοποιηθούν αλλά και να προσδώσουν στον εαυτό τους μια επίφαση σοβαρότητος (ναι κι'όμως τους απασχολεί).
Και όλα αυτά γιατί είναι μουσική εύκολη, κατανοητή, κομψή, ντελικάτη, με απλές καθαρές μπασογραμμές, μινιμαλ αρμονίες, οικεία ρυθμικά μοτίβα για όποιον εχει ακούσει έστω και λιγη ηλεκτρονική μουσική στην ζωή του, ακαπέλες από γνωστά τραγούδια του παρελθόντος πολύ συχνά, και μια μυστηριακή ατμόσφαιρα που σε κάνει νιώθεις "ψαγμένος". ΨΑΓΜΕΝΟΣ! Μια λέξη για την οποία θα γράψω ένα βιβλίο κάποτε που θα έχει πιό πολλές σελίδες κι από τον Κώδικα Ντα Βίντσι.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
 Οί τέχνες ειναι 7 και μάλιστα ισότιμες, και αυτοί που τα χουν χαμένα με την μουσική και δεν ξερουν τι τους γίνεται, μπορεί να τα πηγαίνουν καλύτερα στον κινηματογράφο την ζωγραφική και την γλυπτική. Αυτό τελευταία το έχω σαν σταση ζωής (μουσικής ζωής) και έτσι έχω ξεπεράσει πολλά κόμπλεξ που με βασάνιζαν με ανθρώπους που θεωρώ κατώτερους και με ανθρώπους που θεωρούν κατώτερο (μουσικά). 
Θέλω όμως να προτείνω κάτι! Όπως οι σοβαροί εκπαιδευμένοι ακροατές και γνώστες της μουσικής δεν λένε μαλακίες για την γλυπτική και την ποίηση μην μιλάτε κι εσείς με σιγουριά οτι είστε "ψαγμένοι" και ότι βρήκατε το άγιο δισκοπότηρο της τέχνης στην deep house , ή στο post meta-progressive μελωδικό death metal.
Ξέρετε ποιοί!