Μαγαζί, σαββατόβραδο, φάτσες Ελληνάδικου (οι ίδιοι βασικά είναι που σε εναλλακτικό μαγαζί το παίζουν χίπηδες, και σε κυριλέ wine bar το παίζουν τζαζ), παίζω ελληνικό και ξένο ποπ όσο πιο mainstream γίνεται.
Όταν χαλαρώνουν τα πράγματα είναι ένας τύπος που πιάνουμε κουβέντα. Κομψός νεαρός με λεπτούς τρόπους αρχίζει ευγενικά και μου λέει ότι δεν είναι ωραία αυτή η μουσική, συμφωνώ μαζί του, προσπαθώ να του εξηγήσω ότι πρόκειται για επάγγελμα και διαφορα τέτοια, δεν δείχνει να καταλαβαίνει. Τα παρατάω και ακούω μόνο. Συνεχίζει με ευγένεια να...μου κάνει το κομμάτι του.
Μου μιλάει για "ψαγμένη" μουσική. Αφού μου αραδιάσει διάφορα που τα μαθαίνεις με μισή ώρα δεξιά στήλη youtube, ξαφνικά πέφτει στο πρώτο φάουλ: αναφέρεται στους Massive Attack αλλά κάνει λάθος τονισμό και τους λέει Μασίβ. Είμαι καλοπροαίρετος τύπος ( τουλάχιστον όταν διηγούμαι εγώ την ιστορία, χε χε ) και σκέφτηκα πως του ξέφυγε κατά λάθος. Μετά από λίγο ανακαλύπτω ότι νομίζει πως οι Massive Attack είναι καινούργιοι. Σίγουρα θα άκουσε κανένα deep house remix και έβγαλε αυτό το συμπέρασμα. Συνεχίζει το κήρυγμα, προφανώς πιστεύει ότι στο υπνοδωμάτιο μου ακούω Τάμτα, και συνεχίζει να πέφτει σε διάφορες άλλες λακκούβες. Δίνω ρεσιτάλ ευγένειας, και τον ακούω με προσοχή. Είμαι άλλωστε και κουρασμένος. Την επόμενη μέρα έχουμε γίνει φίλοι στο facebook, μπαίνω στο προφίλ του και τι να δω! Ρέμος, Παντελίδης, Παολα...
Ο κόσμος φοράει προσωπεία. Σήμερα λέει θα φορέσω το σκυλάδικο μου προσωπείο και θα πάμε live Πάολα. Αύριο θα βάλω τουαλέτα και θα πάω μέγαρο. Είναι κάτι που ξεπερνάει το να είναι μια προσωπικότητα πολυδιάστατη, ή να έχει πολλές πτυχές και πολλά ενδιαφέροντα.
Έχει να κάνει με την έλλειψη αυθεντικότητας πολλων σύγχρονων ανθρώπων. Πάντα χαιρόμουν τον Βαγγέλα που είτε στα μπουζούκια είτε στο roof garden του Χίλτον, ήταν το λαικό παιδί που ξέραμε όλοι από το συνεργείο αυτοκινήτων. Ποτέ δεν κοροιδεύει την "κουλτούρα" και οτιδήποτε δεν καταλαβαίνει, ούτε τον τρώει η έγνοια να ανεβεί "επίπεδο".
Το πρόβλημα του κόσμου είναι η εικόνα του. Κάποτε είχε μια μόνο εικόνα. Την φάτσα του, σε συνδυασμό με την συμπεριφορά του. Στα σύγχρονα χρόνια έχει πολλές εικόνες. Την εικόνα που βγάζει μέσα από ντύσιμο, αυτοκίνητο, εργασία κλπ. Την εικόνα που βγάζει η συμμετοχή του σε δραστηριότητες πχ πάω golf, πάω για μπιρίμπα, πάω Επίδαυρο πάω Δελφινάριο, κλπ. Παρ' όλα αυτά τα παραπάνω δεν θα είχαν καμία σημασία αν δεν ενδιέφερε τον σύγχρονο Έλληνα η εικόνα του. Τον νοιάζει όμως και αυτό έχει αντίκτυπο στην κοινωνική συμπεριφορά του. Δεν θα ξεχάσω την ατάκα ενός σοφού φίλου, που έλεγε ότι ο Έλληνας πλέον αν γινόταν θα προτιμούσε να ακούσει τον Κιάμο του στο Ηρώδειο.
Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της έξυπνης επιχειρηματικά μόδας των 90'ς που κρατάει μέχρι σήμερα, της μόδας των Ελληνάδικων. Πριν από αυτή την εποχή για να ακούσεις τα Ελληνικά σου έπρεπε να πας σε...κωλόμπαρο! Η βιομηχανία δηλαδή κατάφερε να απενοχοποιήσει τον κρυφο-σκυλά Έλληνα για τις μουσικές του προτιμήσεις και κατάφερε να του πουλήσει κάτι που ούτως η άλλως ήθελε σερβίροντας του με τον σωστό τρόπο.
Τα προσωπεία και γενικά το παιχνίδι ρόλων (οχι στο σεξ) δεν αφορούν φυσικά μόνο την μουσική, άλλα όλες τι εκφάνσεις τις κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Την επόμενη φορά που θα προσπαθήσετε να πουλήσετε κάτι λάβετε το και αυτό υπόψιν. Κάτι μου λέει ότι στις σχολές μάρκετινγκ, στο μάθημα που αφορά την ψυχολογία του καταναλωτή αυτά που εγώ γράφω με τόση διδακτική διάθεση αλλά -δεν το κρύβω- και αυταρέσκεια, θα είναι γραμμένα στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του πρώτου εξαμήνου...
